Το πρωί, εγκαίρως, Σας troviamo μια Milano. Μια πυκνή ομίχλη τυλίγει τα πάντα σε ρόλους και κάνει τα απροσδιόριστα όρια. Η ορατότητα δεν υπερβαίνει 30 mt. Η ημέρα έχει πλέον δύσκολο.
Μόνο το βράδυ πριν λάβαμε ειδήσεις της παρουσίας στον κόλπο της Τεργέστης CVN-69 και ήμασταν σε θέση, μέσω κάποιου συνδέσμου, να λάβουν άδεια να επισκεφτεί. Τώρα αυτή η ομίχλη είναι πιθανό να μας κάνει να πηδήσει το ραντεβού με 100.000 τόνους χάλυβα στη θάλασσα. Sandro, ως συνήθως, πάρουμε την κατάσταση στα χέρια και εκεί ποινές: <<Ήσυχα, guido io. Μη πρόβλημα c'è>>. Παναγία του Λορέτο μας βοηθήσει σε όλη τη διαδρομή, λαμβανομένων συνολικά IFR αλληλοεπικαλυπτόμενα τη λευκή γραμμή στην εθνική οδό στο 150 Km / h. Στην Τεργέστη, ωστόσο, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Μάλλον. Η ομίχλη είναι ακόμη πιο χοντρές και αμέσως να μας πει ότι ο πρώτος γύρος των επισκέψεων, προβλέπονται 10,00 άλμα. Βάζουμε στην ουρά ελπίζοντας να ανέβει στο δεύτερο γύρο. Ad un tratto il tale addetto agli imbarchi urla “dov’è il gruppo di milanesi?!?». Σε μια στιγμή επιβίβαση στο πλοίο που θα μας μεταφέρει στο κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου. Όταν το πλοίο έρχεται από την αποβάθρα που καταπίνονται από ομίχλη. Υπάρχει Θέλετε να μάθετε πώς ο πιλότος θα βρείτε το Eisenhower χωρίς συντριβή του και να τον ρωτήσει. Η απάντηση είναι απλή: “la vedete quest’isoletta in mezzo al mare?” ci chiede indicandoci lo schermo radar “beh, è lei !!». Σίγουρος περιμένουμε να δούμε με γυμνό μάτι. Ξαφνικά μειώνεται η ταχύτητα του κινητήρα, la velocità decresce e vediamo lo specchio di prora emergere dal grigiume.
Η προσγείωση είναι βιαστική και, κατά μια ατελείωτη σειρά από σκάλες, φτάσει το υπόστεγο κάτω από τη γέφυρα. Πριν από τα μάτια μας, έχουμε Tomcat, Σφήκα, Βίκιγκ, Prowler και όλα τα καλά πράγματα στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Προσωπικά αυτό είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Canonizziamo όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά ο φωτισμός δεν είναι επαρκής. Nel frattempo la nebbia si è un po’ diradata e saliamo sul ponte. Τα αεροπλάνα στοιβαγμένοι ο ένας στον άλλο, αλλά το θέαμα είναι απερίγραπτο.
Δεν μπορεί να πυροβολήσει ακόμη και όλα τα αεροπλάνα που είχαν συσσωρευτεί σε 330 μέτρα της γέφυρας που ήρθε η ώρα να πάρετε το καραβάκι για την επιστροφή. Διστακτικά πάμε κάτω από όλες τις σκάλες και να λάβει μέρος στο καραβάκι που θα μας οδηγήσει σε λιμάνι, όχι χωρίς πρώτα να κάνει μια περιοδεία του συνόλου του πλοίου για να μας επιτρέψει να το φωτογραφίσω από κάθε γωνία.
Σίγουρα μια εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας
A voi le foto……
